را در آيه (وَفاكِهَةً وَأَبّاً مَتاعاً لَكُمْ وَ لأَنْعامِكُمْ) [1] سؤال كرد، وى با كمال تحيّر مى گفت:به كجا بروم اگر بدون آگاهى كلام خدا را تفسير كنم.

چون خبر به على (عليه السلام) رسيد فرمود: مقصود از ابّ، همان علف وگياه است.[2]

اينكه لفظ ابّ در زبان عربى به معنى گياه وعلف است در خود آيه گواه روشن بر آن وجود دارد، زيرا پس از آيه (وَفاكِهَةً وَأَبّاً) بلافاصله مى فرمايد:(مَتاعاً لَكُمْ وَلأَنْعامِكُمْ). يعنى: اين دو، مايه تمتّع شما وحيوانات شماست.آنچه مى تواند براى انسان مايه تمتّع باشد همان «فاكهه» است وآنچه مايه لذّت وحيات حيوان است «ابّ » است كه قطعاً گياه وعلف صحرا خواهد بود.

داورى حضرت على(عليه السلام)در باره يك مرد شرابخوار

خليفه اوّل نه تنها در كسب آگاهى از مفاهيم قرآن از امام على (عليه السلام) استمداد مى جست، بلكه در احكام وفروع دين نيز دست نياز به سوى آن حضرت دراز مى كرد.

مردى را كه شراب خورده مأموران به نزد خليفه آوردند تا حدّ شرابخوارى براى او جارى سازد. وى ادّعا كرد كه از تحريم شراب آگاه نبوده ودر ميان گروهى پرورش يافته كه تا آن هنگام شراب را حلال مى دانسته اند. خليفه در تكليف خود متحيّر ماند. فوراً كسى را روانه حضور على (عليه السلام) كرد وحلّ مشكل را از او خواست. امام فرمود:

بايد دو نفر از افراد موثق دست اين فرد شرابخوار را بگيرند وبه مجالس مهاجرين وانصار ببرند واز آنان بپرسند كه آيا تاكنون آيه تحريم شراب را براى اين مرد