فصل نهم

حضرت على(عليه السلام)ومشكلات سياسى خليفه اوّل

معرفيهاى جامع پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم) از امير مؤمنان (عليه السلام) در حضور صحابه وياران خود سبب شد كه على (عليه السلام)پس از درگذشت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) مرجع فكرى وعلمى امّت شناخته شود. حتى گروهى كه پس از رحلت پيامبر، على (عليه السلام) را از صحنه خلافت كنار گذاشتند، در مشكلات علمى وعقيدتى وحتى سياسى، دست نياز به سوى آن حضرت دراز كرده، از او كمك مى گرفتند.

استمداد خلفا از امام (عليه السلام)، از مسائل مسلّم تاريخى است كه با انبوهى از مدارك قطعى همراه است وهيچ فرد منصفى نمى تواند آن را انكار كند.واين خود حاكى است كه على (عليه السلام)، اعلم امّت به كتاب وسنّت واصول وفروع ومصالح سياسى اسلام بود.فقط نويسنده كتاب «الوشيعه» اين حقيقت تاريخى را با كنايه واشاره انكار كرده، خليفه دوّم را، بر خلاف دهها مدرك تاريخى، افقه واعلم صحابه خوانده است.[1]

ما فعلاً با اين سخن كارى نداريم، زيرا موارد فراوانى كه خليفه دوّم در آنها دست نياز به سوى على (عليه السلام) دراز كرده در تاريخ ضبط شده است كه مى تواند پاسخگوى اين پندار بى پايه باشد. پس چه بهتر كه به جاى پاسخگويى، مواردى از