امام (عليه السلام) يگانه مرجع فكرى وقضايى خلفا

سكوت امام (عليه السلام) در دوران بركنارى او از مقام خلافت كه بيست وپنج سال به طول انجاميد، سكوت مطلق، به معنى كناره گيرى از هر نوع مداخله در امور رهبرى نبود.گرچه مقام خلافت ورهبرى سياسى را ديگران اشغال كرده ونصب وعزل افراد واختيار اموال اسلامى در دست آنان بود، مع الوصف، مرجع فكرى ويگانه معلّم امّت كه تمام طبقات در برابر علم او خضوع مى كردند، امام على بن ابى طالب (عليه السلام) بود.

از خدمات چشمگير امام (عليه السلام) در اين دوران آن بود كه دستگاه قضايى نوبنياد اسلام را رهبرى مى كرد. هر وقت اين دستگاه با مشكلى روبرو مى شد فوراً مسئله را به آن حضرت ارجاع مى داد وراه حل آن را خواستار مى شد. گاهى نيز خود امام، بدون آنكه كسى به وى مراجعه كند، خليفه وقت را، كه متصدّى مقام قضاوت نيز بود، راهنمايى مى كرد وبه اشتباه او در صدور حُكم واقف مى ساخت وبا قضاوتهاى شگفت وقاطع خود موجى از تعجّب در اذهان صحابه پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) پديد مى آورد.

گو كه امام (عليه السلام) خلافت آنان را به رسميت نمى شناخت وخود را وصىّ منصوص پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) وشايسته ترين فرد براى اداره امور جامعه ورهبرى امّت مى دانست،امّا هرگاه پاى مصالح اسلام ومسلمانان به ميان مى آمد از هر نوع خدمت وكمك وبلكه فداكارى وجانبازى دريغ نمى داشت وبا چهره گشاده به استقبال مشكلات مى شتافت.

شأن امام (عليه السلام) بالاتر وروح او بزرگتر از آن بود كه مانند برخى بينديشد كه چون زمام خلافت را از دست او گرفته اند در هيچ امرى از امور مملكت مداخله نكند ودر حلّ هيچ مشكلى قدم بر ندارد تا هرج ومرج ونارضايتى جامعه اسلامى را فرا گيرد ودستگاه خلافت دچار تزلزل گردد وسرانجام سقوط كند. نه، امام (عليه السلام) چنين