من در سال 610 هجرى كتاب «سقيفه» تأليف احمد بن عبد العزيز جوهرى را نزد ابن ابى زيد نقيب بصره مى خواندم. هنگامى كه بحث به سخن حباب بن منذر رسيد، استادم گفت: پيش بينى حباب بسيار عاقلانه بود وآنچه او از آن مى ترسيد در حمله مسلم بن عقبه به مدينه، كه اين شهر به فرمان يزيد مورد محاصره قرارگرفت، رخ داد وبنى اميّه انتقام خون كشتگان بدر را از فرزندان انصار گرفتند.

سپس استادم مطلب ديگرى را نيز ياد آورى كرد وگفت:

آنچه را كه حباب پيش بينى مى كرد پيامبر نيز آن را پيش بينى كرده بود. او نيز از انتقامجويى وكينه توزى برخى از اعراب نسبت به خاندان خود مى ترسيد، زيرا مى دانست كه خون بسيارى از بستگان ايشان در معركه هاى جهاد به وسيله جوانان بنى هاشم ريخته شده است ومى دانست كه اگر زمام كار در دست ديگران باشد چه بسا كينه توزى آنان را به ريختن خون فرزندان خاندان رسالت برانگيزد. از اين جهت، مرتباً در باره على سفارش مى كرد واو را وصىّ وزمامدار امّت معرفى مى نمود تا بر اثر موقعيت ومقامى كه خاندان رسالت خواهند داشت خون على وخون اهل بيت وى مصون بماند... امّا چه مى توان كرد; تقدير مسير حوادث را دگرگون ساخت وكار در دست ديگران قرار گرفت ونظر پيامبر جامه عمل به خود نپوشيد وآنچه نبايد بشود شد وچه خونهاى پاكى كه از خاندان او ريختند.[1]

گرچه سخن نقيب بصره از نظر شيعه صحيح نيست، زيرا به عقيده ما، پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) به فرمان خدا حضرت على(عليه السلام) را به پيشوايى امت نصب وتعيين كرد وعلت انتخاب حضرت على (عليه السلام) حفظ خون او واهل بيتش نبود، بلكه شايستگى حضرت على(عليه السلام) بود كه چنين مقام وموقعيتى را براى او فراهم ساخت; امّا، در عين حال، تحليل او كاملاً صحيح است.اگر زمام امور در دست خاندان حضرت على (عليه السلام) بود هرگز حوادث اسفبار كربلا وكشتار فرزندان امام