جُدَى و دُبّ اكبر و اصغر، كه ستارههاى ثابتى است و براى خود شكل فلكى دارد و در حركت خود، همواره جايگاه خود را با ديگر ستارگان حفظ ميكند و اما ديگر ستارهها، كه داراى چنين مشخصاتى براى ما نميباشد، مايه هدايت در سفرهاى دريايى و بيابانى نميباشد. در اين صورت، اصل حكم در «مشبّه به»، بطور مطلق ثابت نيست، چگونه ميتواند در «مشبّه» اينگونه باشد؟

2ـ چگونه ميتوان همه ياران رسول خدا را وسيله هدايت دانست، در حاليكه برخى از آنان قطعاً مايههاى ضلالت و گمراهى بودند، مثلاً، «قدامة بنمظعون»، صحابه بدرى است و از مسلمانان پيشتاز و داراى دو هجرت ميباشد، هجرتى به حبشه و هجرتى به مدينه; ولى او دوران خلافت عمر شراب نوشيد و خليفه، بر او حد جارى كرد[1].

3ـ طلحة بن خويلد، از اسلام بازگشت و ادعاى نبوت كرد. تاريخ زندگى او مانند تاريخ زندگى «مسيلمه»، روشنتر از آن است كه براى آن مدارك اقامه شود. بنابر اين، هدايتگر بودن همه اصحاب، شكسته ميشود.

4ـ 3چگونه ميتوان افرادى مانند «بسر بن ارطاة» و «مسلم بن عقبه» و «سفيان بن غامد» را، ستارگان هدايت دانست كه امت اسلامى، به وسيله آنان هدايت مييابند، در حاليكه آنان روى زمين را با خون معصومان و پاكان رنگين كردند؟

از اين بررسى روشن شد، تنها نظريه علماى شيعه، به پيروى از پيشوايان معصوم (عليهم السلام)استوار ميباشد. آنان، صحابه را به دو گروه تقسيم كردهاند، گروهى كه با شايستگى، حق مصاحبت با پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) را، رعايت كردهاند و در زمان حيات آن حضرت و پس از او، امتحان خوبى دادهاند، و از اين روى، به آنان