نشانده و فرمانروايان متكى بر زر و زور هستند. و روحانيت، در بيشتر كشورهاى اسلامى، كارمندان دستگاه آنان به شمار مى آيند كه با دعاى خود در نمازهاى جمعه و جماعات و نيز اطاعت از فرمانهاى مشروع فرمانروايان جائر، پايههاى حكومت آنان را استوارى ميبخشند و بر طول حكومت ظلم ميافزايند، و هر گاه در اين زمينه با آنان سخنى گفته شود، به دلائلى متوسل ميشوند كه هرگز با روح اسلام سازگار نيست.

گاهى به آيه «اطيعوا اللّه»، استدلال ميكنند، و گاهى به رواياتى تمسك ميجويند و احياناً ميگويند، ما تنها در چارچوب محدودى، از حكّام جور، پيروى مى كنيم.

اين دستاويزهاى كودكانه، در پيشگاه خداوند، پذيرفته نيست، زيرا آيه «اولو الامر»، به بيانى كه ياد آور شديم، تنها در شأن حاكمان دادگر است و رواياتى كه به آنها تمسك ميجويند، با قرآن و روح اسلام مخالف است و همه آنها ساخته و پرداخته عصر اموى و عباسى است كه بازرگانان حديث، براى تثبيت حكومت اربابان خود جعل و وضع نمودهاند[1].

دستاويز سوم آنان، يعنى محدود بودن اطاعت نيز، گرچه زيبايى ظاهرى دارد، ولى باطن آن بسيار كريه است، زيرا چنين هميارى نيز، مايه استوارى حكومت جائران است كه اسلام حتى براى لحظهاى به بقاى اين حكومتها راضى نيست.