خدا به زنان دستور ميدهد كه از فرمان پيامبر سرپيچى نكنند، آنگاه كه دستور به معصيت و خلاف ندهد، چنانكه ميفرمايد: ((وَ لا يَعْصِيِنَكَ فِى مَعْرُوف)) (سوره ممتحنه/12).

در روز قيامت گنهكارانى كه از فرمانروايان گنهكار پيروى كردهاند، به پيشگاه خدا، چنين اعتذار ميجويند:

((رَبَّنا اِنَّا اَطَعْنا سادَتَنا وَ كُبَرائنا فَاَضَلُّونَا السَّبِيلاْ رَبَّنا اتِهِمْ ضِعْفَيْنِ مِنَ الْعَذابِ وَ الْعَنْهُمْ لَعْناً كَبِيراً)) (سوره احزاب/67ـ 68).

«پروردگارا، ما از رهبران و بزرگان خود اطاعت كرديم، پس آنان، ما را از راه، به در كردند، پروردگارا، عذاب آنان را دو چندان بفرما، و آنان را از رحمت خود كاملاً بيبهره ساز».

حال، سخن در جايى است كه فرمانرواى جائر به امر مشروعى فرمان دهد، آيا در چنين شرائطى اطاعت او جايز است؟ اينجاست كه بسيارى از «حنابله» و اشاعره»، اطاعت او را لازم ميدانند.

شكى نيست كه اطاعت از چنين فرمانهايى مايه تقويت حكومت آنان ميگردد.

تثبيت حكومت ستمگر، آينده تاريكى به دنبال دارد. آيا ثبت نام، در ديوان حكومت آنان و دعا در حق ايشان كه نوعى اعتماد و «ركون» به آنان است، مشمول آيه زير نميباشد؟

((وَ لا تَرْكَنُوا اِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ)) (سوره هود/113).

«هرگز بر افراد ستمگر تكيه و اعتماد نكيند تا آتش به شما برسد».

امروز، جاى تأسف است كه غالب سران كشورهاى اسلامى، حاكمان دست