صورت دو گاو نر ساق بريده مى آورند و در ميان آتش مياندازند».

عكرمة ميگويد: «ابن عباس با شنيدن اين سخن، در حالى كه لبهايش از خشم ميلرزيد، گفت: كعب دروغ گفته! كعب دروغ گفته! كعب دروغ گفته است! اين مرد يهودى است و ميخواهد انديشههاى يهوديگرى را وارد اسلام كند. خدا برتر از آن است كه مخلوق مطيع و رام خود را عذاب كند. مگر سخن خدا را نشنيدهايد كه ميگويد: ((وَ سَخَّرَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ دائِبَينِ))(ابراهيم/33).

«ماه و خورشيد را كه دو مخلوق فرمانبردار هستند، به كار گرفت».

چگونه خدا، دو موجودى را كه خود، آنها را به عنوان «فرمانبر» ميستايد، عذاب ميكند؟ خدا اين «حبر» يهودى را بكشد. در دروغ گفتن چه بى باك است! چه دروغ بزرگى بر اين دو مخلوق فرمانبردار خدا بسته است! آنگاه، ابن عباس كلمه «استرجاع» را بر زبان جارى ساخت، و چوبى به دست گرفت و با آن، بر زمين ميزد، و به همين حالت بود تا اينكه سر بلند كرد و آن چوب را انداخت. تو گويى سخنى به خاطرش آمد كه از رسول خدا شنيده است، گفت: مايليد من آنچه از رسول خدا در باره آفتاب و ماه و سر انجام آنها شنيدهام، نقل كنم؟ همگى گفتند: بلى. گفت: از رسول خدا درباره خورشيد و ماه سئوال كردم. او چنين فرمود:...»[1].

اكنون ببينيم، چگونه ابو هريره نحن كعب را بازگو ميكند و آن را به پيامبر نسبت ميدهد.

ابو هريره ميگويد: «پيامبر فرمود: خورشيد و ماه، در روز رستاخيز به صورت دو گاو نر ساق بريده در جهنم هستند. يكى از حاضران به ابو هريره گفت: مگر اين دو موجود چه گناهى كردهاند، كه به چنين سرنوشتى دچار شوند؟! ابو