آيات گروه دوم

در اين بخش آياتى عنوان مى شود كه به روشنى گواهى مى دهند پيامبران و برخى ديگر از بندگان خدا در موارد مخصوصى از غيب خبر داده اند و از امور پنهان از حس آگاه شده اند و آن نويدى كه در آيات گروه نخست وارد شده كه خداوند پيامبران خود را از غيب آگاه مى كند در اين آيات جامه تحقق پوشيده و آن «امكان» به مرحله «فعليت و تحقق» رسيده است.

اينك بيان آيات

4. (وَعَلَّمَ آدَمَ الأسماءَ كُلّها ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلى الْمَلائِكَة فَقالَ أَنْبِئُونِى بِأَسماءِ هؤلاءِ إِنْ كُنْتُمْ صادِقينَ * قالُوا سُبْحانَكَ لا عِلْمَ لَنا إِلاّ ما عَلَّمْتَنا إِنَّكَ أَنْتَ الْعَلِيُمُ الْحَكيم * قَالَ يا آدَمُ أَنْبِئْهُمْ بِأَسمائِهِمْ فَلَمّا أَنْبَأهُمْ بِأَسمائِهِمْ قالَ أَلَمْ أَقُلْ لَكُمْ إِنّى أَعْلَمُ غَيْب السَّمواتِ وَالأَرْض وَأَعْلَمُ ما تُبْدُونَ وَما كُنْتُمْ تَكْتُمُون).[1]

«خدا همه اسم ها(حقايق موجودات) را به آدم آموخت، سپس آن (حقايق) را بر فرشتگان عرضه كرد و گفت: از