گروه دوم

در اين قسم از آيات كارهاى خاصى به انسان نسبت داده شده است مانند هجرت، جهاد، انفاق، احسان، اطعام و اعمال شايسته ديگر كه از آنِ افراد با ايمان است، و كارهاى خاصى از قبيل، سرقت، كم فروشى، تهمت، دروغگويى و اعمال ناشايست ديگر، كه از آن انسانهاى ناصالح و يا كافر و منافق مى باشد.

در برابر اين گروه، گروه سومى است كه فعل انسان را به هر دو(خدا و انسان) نسبت مى دهد. اينك بيان آياتى كه فعل واحد را به هردو نسبت مى دهد:

1. قرآن در يك آيه مسأله رزاقيت را از آن خدا دانسته و مى فرمايد:

(إِنَّ اللّهَ هُوَ الرَّزّاقُ ذُو القُوّةِ الْمَتين) (ذاريات/58).

لكن در آيه ديگر همين فعل را به انسانها نيز نسبت داده مى فرمايد:

(وَلا تُؤْتُوا السُّفَهاءُ أَمْوالَكُمْ الَّتي جَعَلَ اللّهُ لَكُمْ قِياماً وَارْزُقُوهُمْ فِيها وَاكْسُوهُمْ وَقُولُوا لَهُمْ قَوْلاً مَعْرُوفاً)(نساء/5).

«اموال خود را كه خداوند آن را مايه استوارى زندگى شما قرار داده است به سفيان ندهيد و از آن اموال به آنها روزى دهيد و آنان را بپوشانيد و با آنها به خوبى سخن بگوييد».

2. قرآن درباره «زرع» چنين مى فرمايد:

(أَفَرأَيْتُمْ ما تَحْرُثُونَ * ءَأَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزّارِعُونَ) (واقعه/64).