افعال انسان است كه بايد مبدأ پيدايش و مؤثّر در آنها را خدا دانست و گفت: افعال انسان مخلوق خدا است.

به ديگر سخن: براى آن كه اصل توحيد در خالقيت رعايت شود، سازمان علل و معاليل را در جهان انكار كرد، و براى همه پديده هاى جهان بيش از يك علت مباشرى قائل نشد و باور و اعتقادش اين شد كه خدا، علّت بلا واسطه تمام پديده هاى زمينى و آسمانى است، و هرگز آثار موجودات به هيچ نحوى(اصلى و تبعى) مستند به خود آنها نيست، بلكه مستقيماً با ايجاد خدا پديد مى آيند و در اين مورد، از اصطلاح خاص و معروفى به نام «عادة اللّه» كمك گرفته و گفت:

مشيّت خدا بر اين تعلّق گرفته است كه مثلاً پس از وجود آتش، شخصاً حرارت ايجاد كند و مؤثّر خود او است، و آتش، تنها محل تحقّق اين اثر است. اين اصل (عادة اللّه) درباره همه پديده هاى هستى جارى است و بنابراين شامل افعال انسان نيز مى گردد.

و درباره انسان مى گويد:

آنگاه كه انسان فعلى را اراده كند، خدا آن فعل را ايجاد مى كند و به آن تحقق مى بخشد.

و پس از بررسى اين اصل، نتيجه آن را با فطرت و وجدان در مورد كارهاى انسان مخالف يافت، زيرا هر انسان سالمى در نهاد خود، ميان حركت دست انسان مرتعش و حركت دست انسان سالم، فرق مى گذارد و در صورت دوم، قدرت و اراده انسان را در پيدايش حركت دست، مؤثر مى داند و حال آن كه مقتضاى اصل نخست و اين كه همه پديده ها و همه حركتها و سكون ها