قرآن درباره اصحاب كهف مى گويد:

(إِنَّهُمْ فِتْيَةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ وَزِدْناهُمْ هُدىً وَرَبَطْنا عَلى قُلُوبِهِمْ...).[1]

«آنان جوانانى بودند كه به خداى خود ايمان آوردند پس بر هدايتشان افزوديم و دلهاى آنان را قوى و محكم نموديم».

در اين آيات نيز از دو هدايت به صورت ضمنى سخن به ميان آمده است:

1. هدايتى كه مايه ايمان و گرايش به خدا شده است.

2. هدايتى كه در پرتو اين ايمان، نصيب انسان مى گردد و عامل آن همان ايمان و كارهاى شايسته است كه در اختيار همگان قرار دارد.

3. پيروى از رضاى خدا

(قَدْ جاءَكُمْ مِنَ اللّهِ نُورٌ وَكِتابٌ مُبينٌ يَهْدى بِهِ اللّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوانَهُ سُبُلَ السَّلامِ وَيُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلى النُّورِ بِإِذْنِهِ وَيَهْدِيهِمْ إِلى صِراط مُسْتَقيم).[2]

«از جانب خداوند براى شما نور (پيامبر) و كتابى (قرآن) آشكار آمد، خداوند به وسيله آن، كسانى را كه رضاى او را برگزينند به راه هاى سلامت بخش و سعادت آفرين هدايت مى كند، و آنان را از تاريكى ها بيرون آورده و به وادى نور رهنمون مى گردد و به راه راست هدايت مى كند».

در اين آيه كريمه، عامل برخوردارى از هدايت ويژه الهى، اصل رضايت