به خدا، همراه با بهره گيرى از همه استعدادها و امكانات مادى و معنوىِ ديگر مى باشد، كه همگى در قلمرو توان و اختيار انسان قرار دارد.

2. استكبار در برابر خدا، مايه نابودى است

يكى ديگر از قضاء و قدرهاى كلّى و سنّت هاى ثابت خدا اين است كه فرد يا جامعه اى كه در برابر خدا و آيين حق، راه استكبار و طغيانگرى را برگزيند و به مكر و نيرنگهاى شيطان پناه ببرد، سرانجامى جز نابودى و هلاكت دنيوى و خشم خدا و كيفر اخروى ندارد، اين قانون، نه تنها دلائلى نقلى بسيارى از آيات و روايات دارد، بلكه تجربه امّتهاى پيشين نيز آن را تأكيد مى كند و قرآن نيز همين تجربه تاريخى را در موارد بسيارى يادآور شده است و اينك نمونه هايى از اين آيات:

(وَأَقْسَمُوا بِاللّهِ جَهْدَ أَيْمانِهِمْ لَئِنْ جائَهُمْ نَذِيرٌ لَيَكُوننَّ أَهْدى مِنْ إِحدَى الأُمَمِ فَلَمّا جاءَهُمْ نَذيرٌ ما زادَهُمْ إِلاّ نُفُوراً * استكْباراً فى الأرْضِ وَمَكْرَ السَّيِّئى وَلا يَحيقُ الْمَكْرُ السَّيئى إِلاّ بِأَهْلهِ فَهَلْ يَنْظُرونَ إِلاّ سُنَّةَ الأوّلين فَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللّهِ تَبْديلاً وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللّهِ تَحويلاً)(فاطر/42ـ 43).

« مشركان عرب سوگندهاى محكم ياد كردند كه اگر از جانب خدا بيم دهنده اى به سوى آنان بيايد، هدايت يافته تر از امتهاى پيشين خواهند بود، پس آنگاه كه بيم دهنده به سوى آنان آمد، به خاطر آن كه در پى استكبار و خودخواهى بودند و انديشه مكر و نيرنگ هاى شيطانى در سر مى پروراندند، چيزى جز بيزارى از حق، بر آنها افزوده نشد(ولى بايد بدانند) كه نيرنگهاى شيطانى و بد، سرانجام، دامنگير اهل آن مى شود،