مستقل دانسته اند و آن را از قلمرو اراده خدا بيرون مى سازند، از انديشه گروهى كه بتها و ستارگان را شفيعان درگاه خدا مى دانسته اند، بدتر است.[1]

هيچ نقصى بالاتر از اين نيست كه در كشور وجود، آنچه را كه خدا نخواهد صورت پذيرد يا آنچه را كه او اراده نكرده است تحقق يابد.

و بر اساس اصل سوم همان گونه كه ذات خدا بر همه پديده هاى هستى احاطه قيومى دارد (اللّهُ لا إِلهَ إِلاّ هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّوم) اراده او نيز كه از صفات ذاتى او است همه پديده ها و از آن جمله افعال انسان را فرا مى گيرد.

بنابراين لازمه «توحيد در خالقيت»«و معلول بودن همه موجودات امكانى» و «ذاتى بودن صفت اراده در خدا» و اين است كه تمام افعال انسان مُتَعَلق اراده خدا باشد.

دلايل نقلى

نه تنها دلايل عقلى به روشنى بر عموميت و گستردگى اراده خدا نسبت به همه پديده ها گواهى مى دهند بلكه دلايل نقلى نيز اين اصل عقلى را تأييد مى نمايند ما در اينجا نمونه هايى را يادآور مى شويم:

قرآن و گستردگى اراده خدا

بر خلاف گفته برخى از صاحب نظران :«در ميان آياتى كه اراده خدا را بيان نموده اند نمى توان به عنوان نمونه ولو يك آيه را در آنها پيدا كرد كه اراده خدا را به كارهاى اختيارى انسانها مربوط سازد»[2] در قرآن آيات چندى يافت مى شود