شده و نيروى قابل استفاده آن به نيروهاى غير قابل استفاده تبديل گرديده باشد، و در نتيجه بايد ديگر فعل و انفعال انجام نگيرد، و پديده اى به نام «حيات» در روى زمين نباشد در صورتى كه مشاهده مى كنيم كه فعل و انفعالات شيميايى در روى زمين ادامه دارد.

و به عبارت ديگر: اگر جهان آغازى نداشت و از اوّل موجود بود بايد از مدت ها پيش منظومه شمسى ما خاموش گردد و سوخت خورشيد و تمام موجودات منظومه شمسى از آن جمله زمين و ساكنان آن به حالت افسردگى و پژمردگى درآمده باشد، و اصلاً هيچ عنصر (راديو اكتيو) پيدا نشود.

بنابراين هرگاه جهان آغاز دارد و به اصطلاح فلسفى «مسبوق به عدم» مى باشد در اين صورت به حكم قانون عليت و معلوليت بايد خالق پديد آورنده نيز داشته باشد، زيرا اگر معتقد شويم كه جهان ماده كه آغازى دارد بدون پديد آرنده اى گام به جهان هستى گذاشته است، بايد بگوييم كه نخستين ماده جهان، خود به خود از عدم سربرداشته و پس از اندى، به خود نظم و ترتيب، محاسبه و اندازه گيرى و قوانين ثابت و استوارى بخشيده است و هيچ خردمندى زير بار چنين فرضيه اى نمى رود.

روشن تر بگوييم: دنياى ماده بدون شك حادث است و نمى تواند ازلى باشد زيرا مى دانيم تمام اتم هاى جهان تدريجاً در حال