هرگاه به يپامبر آسيبى برسد، و شما زنده بمانيد در پيشگاه خداوند معذور نخواهيد بود.[1]

هيچ علاقه اى بالاتر از علاقه ايمان نيست كه فرد با ايمان آن چنان غرق در جلال و جمال محبوب و هدف خود مى گردد كه در پاى آن جان مى سپارد و همه چيز خويش را فراموش مى كند.

آنجا كه عواطف بى فروغ است

هر انسانى با عواطف خاصى آفريده شده است. اين نعمت معنوى در تمام افراد به اختلاف مراتب وجود دارد ولى در ميان تمام طبقات، زنان كانونى از عواطف هستند و قلبى لبريز از محبت و مهر دارند.

يك نفر از بانوان اسلام در مدينه اطلاع يافت كه سه تن از عزيزان خود را در جنگ احد از دست داده است او براى حمل اجساد عزيزان خود با شترى رهسپار ميدان «احد» گرديد، و در حالى كه سه جسد بر آن حمل كرده بود عازم بازگشت به مدينه شد. در نيمه راه با يكى از همسران رسول خدا ملاقات كرد، همسر پيامبر، حال رسول خدا را از وى پرسيد، اين بانوى فداكار در حالى كه مهار شتر را در دست داشت، و قطرات خون از اجسادى كه روى آن قرار گرفته بود