و حفظ و بقاى آن، حداكثر كوشش را نموده و از همه چيز خود مى گذرد.

اصولاً ايمان و اعتقاد به يك چيز، آن چنان در انسان نسبت به آن حب و علاقه شديدى ايجاد مى كند كه گاهى بى اختيار به آن عشق مىورزد، و ناگفته پيدا است كه عشق، يك احساس باطنى و درونى است كه به طور خودكار در انسان ايجاد تحرك مى نمايد.

قدرت و تحركى كه اين «احساس» در درون انسان به وجود مى آورد، و طوفانى و هيجانى كه عاطفه انسانى در محيط زندگى توليد مى كند، هرگز استدلال و منطق قدرت ندارد، همانند آن را ايجاد كند.

گاه مى شود كه ده ها منطق و برهان در برابر احساس درونى به زانو درمى آيد، و با شكست روبرو مى گردد ولى هنگامى كه همان «احساس» با «احساس» تندتر و شديدترى روبرو گرديد، بى اختيار اثر خود را از دست داده و تسليم احساس قوى تر مى گردد.

مثلاً افرادى كه علاقه زياد به مال و ثروت دارند گاهى به هيچ منطق و برهان نمى توان يك ريال از آنان گرفت ولى هنگامى كه كودكان آنها دچار بيمارى شديد مى شوند، غريزه علاقه به كودك، بر حس علاقه به مال غالب و پيروز مى گردد، و احياناً نيمى از زندگى خود را در راه بهبود بيمار خود صرف مى كنند.