مُوسى إِنَّهُ كانَ مُخْلَصاً وَ كانَ رَسُولًا نَبِيًّا سپس مىفرمايد: وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِسْماعِيلَ إِنَّهُ كانَ صادِقَ الْوَعْدِ وَ كانَ رَسُولًا نَبِيًّا و يا وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِدْرِيسَ إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَبِيًّا كه در همه اين آيات خداوند چيزهايى را كه به پيامبر و اولياى خودش اعطا كرده است يادآورى مىفرمايد؛ مثلا به زكريا، يحيى را بخشيد و يا به مريم عيسى را و به ابراهيم اسحاق و يعقوب را هبه كرد و به همه آنها رحمت خودش را ارزانى داشت و به همه آنان زبانى راستين عنايت فرمود و به موسى برادرش هارون نبى را بخشيد.

سپس خداوند در نهايت مىفرمايد:

أُولئِكَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ مِنْ ذُرِّيَّةِ آدَمَ وَ مِمَّنْ حَمَلْنا مَعَ نُوحٍ وَ مِنْ ذُرِّيَّةِ إِبْراهِيمَ وَ إِسْرائِيلَ وَ مِمَّنْ هَدَيْنا وَ اجْتَبَيْنا إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِيًّا؛ [1]

آنها پيامبرانى بودند كه خداوند مشمول نعمتشان قرار داده بود از فرزندان آدم و از كسانى كه با نوح (بر كشتى) سوار كرديم و از دودمان ابراهيم و يعقوب و از كسانى كه هدايت كرديم برگزيديم آنها كسانى بودند كه وقتى آيات خداوند رحمان بر آنان خوانده مىشد به خاك مىافتادند در حالىكه سجده مىكردند و گريان بودند.

پس اينكه مريم مقدس را قرآن كريم در كنار انبياى بزرگ الهى بيان مىفرمايد و نعمت برگزيدگى و هدايت را در قبال نعمت نبوت و رسالت قرار مىدهد از اينجهت است كه هر دو نعمتهايى لدنى از جانب خداوند مىباشند.

[1] . مريم 19 آيه 58 .