هذا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ؛ [1]

(به خاطر بياور) هنگامى كه خداوند به عيسى بن مريم گفت: ياد كن نعمتى را كه به تو و مادرت بخشيدم زمانى كه تو را با «روح القدس» تقويت كردم، كه در گاهواره و به هنگام بزرگى با مردم سخن مىگفتى و هنگامى كه كتاب و حكمت تورات و انجيل را به تو آموختم و هنگامى كه به فرمان من از گل چيزى به صورت پرنده ساختى و در آن مىدميدى و به فرمان من پرندهاى مىشد و كور مادرزاد و مبتلا به بيمارى پيسى را به فرمان من شفا مىدادى و مردگان را به فرمان من زنده مىكردى و هنگامى كه بنى اسرائيل را از آسيب رساندن به تو بازداشتم و در آن موقع كه دلايل روشن براى آنها آوردى ولى جمعى از كافران آنها گفتند اينها جز سحر آشكار نيست.

اين نعمتى الهى است كه مخصوص برگزيدگان از اولياى الهى است مانند سخن سليمان: رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَ عَلى والِدَيَ [2] و اين همان نعمتى است كه موقعى كه خداوند مريم را در عرض انبياى بزرگ مىآورد در سوره مريم بدان اشارت دارد: ذِكْرُ رَحْمَتِ رَبِّكَ عَبْدَهُ زَكَرِيَّا و يا وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ مَرْيَمَ كه اين آيه بعد از ذكر يحيى و عيسى است و بعد از آن وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِبْراهِيمَ إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَبِيًّا سپس يادآورى اسحاق و يعقوب مىفرمايد و بعد وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ

[1] . مائده 5 آيه 110 .

[2]. نمل 27 آيه 19: پروردگارا شكر نعمتهايى كه به من و پدر و مادرم ارزانى داشتى به من الهام كن.