بايد عمل كند و ما فرموده خداوند تعالى را داريم: وَ اعْلَمُوا أَنَّما غَنِمْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِي الْقُرْبى وَ الْيَتامى وَ الْمَساكِينِ وَ ابْنِ السَّبِيلِ تا آنجا كه مىگويند: نبايد ظاهر نص و قول رسول خدا و فعل او به خاطر قول ابى العاليه متروك شود و آنچه ابو حنيفه مىگويد مخالف ظاهر آيه است و خداى تعالى براى رسولش و اقرباى او چيزى قرار داده است و در خمس حقى براى آنها جعل فرموده است؛ همانطور كه سه صنف ديگر نيز در خمس حق دارند و در قرآن ذكر شدهاند و هركس با آن مخالفت كند با صريح قرآن مخالفت كرده است.

اما اينكه ابو بكر و عمر سهم ذوى القربى را در راه خدا صرف كردند، به احمد گفته شد او ساكت گرديد و سرش را تكان داد و بدان معتقد نگشت و آن را قبول نكرد و معتقد بود كه قول ابن عباس- و هركس كه موافق اوست- با كتاب خدا و سنت رسول خدا موافق است و نيز ابن عباس وقتى در مورد سهم ذوى القربى سؤال شد گفت: ما گمان مىكرديم كه به ما (اهل بيت) تعلق دارد اما قوم آن را از ما منع كردند.

چهبسا منظورش از قوم، ابو بكر و عمر باشند كه آن را در راه خدا صرف كردند و كسانىكه از آن دو در اين قضيه تبعيت كردند و هرگاه اصحاب اختلاف كردند و قول بعضى از آنها موافق كتاب و سنت باشد اولى است و قول ابن عباس با كتاب و سنت موافقتر است. [1]

و متقى هندى احمد و ابن جرير و بيهقى و غير اينها از ابو طفيل

[1] . ابن قدامه، المغنى، باب قسمة فىء و غنيمت و صدقه، ج 7، ص 30.