«لَنْ لِمَنْ غالَظَكَ فَانَّهُ يُوشِكُ أَنْ يَلينَ لَكَ»[1]

در برابر كسى كه با تو درشتى مى‌كند، نرمخو باش، زيرا زود باشد كه نسبت به تو نرمخويى كند.

البتّه مقصود از نرمخويى، سستى و بى‌تفاوتى نيست، چرا كه مؤمنان در عين حال كه نرمخو هستند، از سستى و كسالت به دورند و در حالى كه قاطع و جدّى هستند، از خشونت و تندخويى بركنارند. همان امام فرمود:

«كُنْ لَيِّناً مِنْ غَيْرِ ضَعْفٍ، شَديداً مِنْ غَيْرِ عُنْفٍ»[2]

نرم باش بدون ضعف، سخت باش بدون خشونت.

2- نرم زبانى‌

يكى ديگر از مظاهر خوش‌اخلاقى، نرم زبانى و خوش گفتارى است. مقصود از نرم‌زبانى اين است كه انسان براى بيان مقاصد خود از سخنان ملايم و گفتار محترمانه استفاده كند و از خشونت و تندى در گفتار بپرهيزد. قرآن كريم، يكى از آداب تبليغ و دعوت را نرم زبانى دانسته، خطاب به حضرت موسى و هارون 8 مى‌فرمايد:

«فَقُولا لَهُ قَوْلًا لَيِّناً»[3]

پس به نرمى با او (فرعون) سخن بگوييد.

نرم‌زبانى در محيط خانواده، اغلب زمينه درگيرى و ناراحتى را از بين برده، مسائل اختلافى را حل مى‌نمايد و محبّت و سازگارى را در كانون خانواده حكمفرما مى‌كند.

اميرمؤمنان 7 فرمود:

«عَوِّدْ لِسانَكَ لينَ الْكَلامِ وَ بَذْلَ السَّلامِ يَكْثُرْ مُحِبُّوكَ وَ يَقِلَّ مُبْغِضُوكَ»[4]

[1] - نهج البلاغه، فيض الاسلام، نامه 31، ص 932

[2] - شرح غررالحكم، ج 4، ص 65

[3] - طه( 20)، آيه 44

[4] - شرح غررالحكم، ج 4، ص 329