رسول خدا 6 فرمود:

«قَوْلُ الرَّجُلِ لِلْمَرْأَةِ انّى‌ احِبُّكِ لا يَذْهَبُ مِنْ قَلْبِها ابَداً»[1]

سخن مرد به همسرش كه «من دوستت دارم» هرگز از قلبش بيرون نخواهد رفت.

محبّت به همسر هراندازه بيشتر باشد، مطلوبتر است، زيرا محبت از عواطف انسانى او سرچشمه مى‌گيرد و نبايد آن را با شهوت كه امرى غريزى است، يكى دانست.

انبياى الهى كه مظهر والاى عواطف انسانى هستند، همگى از اين خصلت برخوردار بوده‌اند. امام صادق 7 در اين باره فرمود:

«مِنْ اخْلاقِ الْانْبِياءِ حُبُّ النِّساءِ»[2]

محبّت به زنان از اخلاق پيامبران است.

رسول گرامى اسلام 6 نيز كه منبع عطوفت و محبّت بود، نسبت به زنان محبّت ويژه‌اى داشت و آنان را همواره مورد لطف و مهربانى خود قرار مى‌داد. درباره آن حضرت چنين گفته شده است:

«كانَ رَسُولُ اللَّهِ 6 ارْحَمَ النَّاسِ بِالنِّساءِ وَ الصِّبْيانِ»[3]

رسول خدا 6 مهربانترين مردم نسبت به زنان و كودكان بود.

[1] - وسائل الشيعه، ج 14، ص 10

[2] - سنن النبى، ص 147

[3] - محجة البيضا، ج 3، ص 98