روايات و اثبات وجود امام زمان (ع):

به جز آنچه پيامبر اكرم 6 و امامان معصوم (ع) درباره حضرت مهدى (ع) گفته‌اند، روايات ديگرى نيز وجود دارد كه نشانگر وجود امام زمان (ع) و حيات وى است. از اين جمله رواياتى است كه شيعه و سنى به تواتر نقل كرده‌اند كه پيامبر 6 فرموده است كه خلفا و ائمه مسلمين بعد از ايشان دوازده نفرند.

پس از اثبات امامت حضرت مهدى (ع) حيات او طبق اين روايات ثابت مى‌گردد (المهدى‌، 148؛ انيس الموحدين‌، 193- 190).

ديگر از احاديث، حديث ثقلين است كه شيعه و سنّى به تواتر روايت كرده‌اند.

پيامبر 6 در اين حديث، عترت خويش را قرين قرآن ساخته است و به صراحت فرموده است كه آنها از يكديگر جدايى ناپذيرند و تا قيامت با يكديگرند.

اين حديث افزون بر آنكه بر خلافت بلافصل علىّ بن ابى طالب (ع) و امامت امامان معصوم (ع) دلالت مى‌كند، بر وجود امام زمان (ع) نيز گواهى مى‌دهد؛ زيرا همان سان كه هم اكنون قرآن، زنده و باقى است، قرين او نيز بايد زنده باشد (خورشيد مغرب‌، 135). حديث متواتر ديگرى نيز از پيامبر 6 نقل كرده‌اند كه «هر كس بميرد و امام زمان خويش را نشناخته باشد، به مرگ جاهليّت مرده است.» (الاصول من الكافى‌، 1/ 308؛ انيس الموحّدين‌، 112) از اين روايت برمى‌آيد كه هر روزگارى را امامى معصوم است هر چند از ديدگان غايب باشد.

تشرفات و وجود امام زمان (ع):

در عصر غيبت بسيارى از علما و مؤمنين به خدمت آن حضرت رسيده‌اند و اين خود دليلى بر وجود آن حضرت است.

(ملاقات با امام زمان (ع))

***

اجل: زمان مرگ‌

«اجل» به معناى مدّت معيّنِ هر چيزى است؛ امّا در علم كلام، به معناى مدّت عمر انسان است. زمان فرا رسيدن مرگ انسان را نيز اجل مى‌گويند (مفردات راغب‌، 11).

متكلّمان در اين باره كه اجل بر چند گونه است، اختلاف نظر دارند. نظريّه پذيرفته شده شيعيان اين است كه اجل دو گونه است: اجل حتمى و اجل غير حتمى (انعام، 2؛ جبر و اختيار، 134).