نمروديان رهانيد و فرعونيان را در نيل غرق كرد و بشارت يحيى (ع) را به زكريّا و ولادت عيسى (ع) را به مريم (س) رسانيد.

جايگاه اين فرشته مقرّب الهى در آيين اسلام نيز بسيار والا است و همان فرشته‌اى است كه قرآن كريم را بر پيامبر اسلام 6 نازل كرد و طريقه عبادت را بدو آموخت و در غزوه بدر با هزار فرشته ديگر پيامبر 6 را يارى داد و در معراج، همسفر و راهنمايش بود (اعلام القرآن‌، 277 و 278). از برخى آيات قرآن بر مى‌آيد كه جبرئيل بر غير پيامبران نيز نازل شده است؛ امّا نزول وحى به دست جبرئيل تنها ويژه پيامبران بوده و براى غير پيامبران پيام‌هايى ديگر آورده است (مريم/ 21- 16).

روح اعظم:

در فرهنگ اسلامى، يكى از ملائك مقرب الهى، روح اعظم است.

اين كلمه در قرآن نيامده است. در اينكه آيا روح اعظم، همان جبرئيل است يا نه، اختلاف نظر وجود دارد. ملّاصدرا او را «عقل اوّل» يا «ملك مقرّب» خوانده است كه مشتمل بر فرشتگان كثير مى‌شود. اين فرشتگان، جملگى جنود پرودگارند (الرّسائل‌، 47؛ المبدأ و المعاد، 124). اهل عرفان، او را، از حيث ربوبيّت، مظهر ذات الهى مى‌دانند كه در انسان كامل يا «حقيقت محمّديّه» تجلّى يافته است (شرح مقدّمة قيصرى‌، 820- 787). برخى ديگر او را همان جبرئيل دانسته‌اند (لغت نامه دهخدا، 26/ 99).

***

ملاقات با امام زمان (ع)

غيبت امام دوازدهم (ع) از ضروريّات مذهب شعيه است. (غيبت امام زمان) بنابر تعاليم شيعه، امام زمان (ع) را دو غيبت است: غيبت صغرى و غيبت كبرى.

بيش‌ترينه علماى شيعه آغاز غيبت صغرى را سال 69 ق. دانسته‌اند؛ هنگامى كه امام حسن عسكرى (ع) به شهادت رسيد و امامت فرزند گرامى‌اش حضرت مهدى (ع) آغاز گشت (مرءاة العقول‌، 4/ 52). برخى ديگر از علما، چون تولّد و روزگار خردسالى امام زمان (ع) بر همه آشكار نبوده است، غيبت صغرى را از تولّد آن حضرت تا غيبت كبرى- سال 74- دانسته‌اند (الارشاد، 346؛ اعلام الورى‌، 416). به هر سان، امام زمان (ع) در عصر غيبت همانند ديگر امامان (ع) در دسترس مردم نيست و مردم‌