من است. سيمايش همچون ماه تابان است و صورتش گرد و درخشان. رنگش عربى [گندمگون‌] است و جثّه‌اش اسرائيلى [راست قامت و بلند] است.» (منتخب الاثر، 185) نيز فرموده است: «مهدى طاووس اهل بهشت است و هاله‌اى از نور او را احاطه كرده است.» (همان، 147) در روايتى ديگر آمده است: «محاسنش انبوه است و بر گونه راست، خالى زيبا دارد.» (همان، 166) امام على (ع) نيز او را چنين وصف مى‌كند: «چهره‌اش زيبا است و موهايش فريبا و درخشندگى صورتش بر سياهى محاسنش غلبه دارد.» (بحارالانوار، 51/ 36) و امام باقر (ع) مى‌فرمايد: «چهره‌اش سرخ و سفيد است و همانند ستارگان مى‌درخشد.

موى سرش پُر است و دندان‌هاى پيش‌اش سفيد و درخشان‌اند و با فاصله. پيشانى‌اش بلند و تابناك است.» (منتخب الاثر، 165؛ يوم‌الخلاص‌، 53) در روايتى از امام صادق (ع) آمده است: «چون ظهور مى‌كند، كهنسال است؛ ولى جسم و سيماى او جوان است.

نيروى فراوانى دارد و زورمند است ....

اگر بر كوه‌ها بانگ برزند، فرو مى‌ريزند.» (منتخب الاثر، 221) همان گونه كه احاديث و روايات فراوانى درباره سيماى ظاهرى امام مهدى (ع) نقل كرده‌اند، درباره سيماى باطنى و صفات اخلاقى‌اش نيز بسيار نقل كرده‌اند. از آن جمله است روايتى كه امام حسين (ع) مى‌فرمايد: «مهدى را از وقار و سكينه‌اش خواهيد شناخت و اينكه حلال و حرام را مى‌شناسد و همگان بدو نيازمندند و او از همه بى‌نياز.» (همان، 309) و امام رضا (ع) مى‌فرمايد: «خوى نيك او همانند جدّش پيامبر اكرم (ع) است. به مردم از خود آنان دلسوزتر است، از پدر و مادر بر آنان مهربان‌تر است و خضوعش در پيشگاه خداوند از هر كس بيش‌تر است.

اگر مردمان را به كارى فرا مى‌خواند، خود بدان پايبندتر است و اگر از چيزى منعشان مى‌كند، خود بيش‌تر از آن گريزان است. دو نشانه آشكار دارد: يك دانش بيكران و ديگر، دعاىِ مستجاب. آنچه در آينده خبر مى‌دهد به صورت پيمانى است كه از پدران خود از رسول اكرم 6 به ارث برده است.» (يوم الخلاص، 154) همچنين مى‌فرمايد: «مهدى جامه‌اى خشن در مى‌پوشد و نان جو مى‌خورد.» (سيره امام زمان (ع))