امروز، بزرگترين و مهمترين فرقه شيعه شمرده مى‌شوند. شيعه فرقه‌هايى ديگر نيز دارد- همانند زيديّه، اسماعيليّه و كيسانيّه- كه در شمار امامان با يكديگر همراه نيستند؛ امّا همه آنها بر خلافت بلافصل علىّ بن ابى‌طالب اتّفاق دارند.

دلائل حصر شمار امامان در عدد دوازده:

امامت حضرت على (ع) به دليل تصريح مكرّر پيامبر اسلام 6 ثابت است. (امامت) امامت يازده تن ديگر نيز به نصّ پيامبر اسلام 6 و نصّ امام پيشين (عقائد الاماميّة، 76- 74). گروه شيعه براى اثبات مدّعاى خويش مستندات بسيارى دارد (ر. ك. اصول كافى، 2/ 539- 389) كه دو نمونه از آنها عبارت‌اند از:

الف. از جابر بن عبداللّه انصارى نقل است كه از پيامبر اسلام 6 درباره مصداق «اولى الامر» (نساء/ 59) پرسيده است. پيامبر 6 فرمود: «آنان خلفاى من و امامانِ پس از من‌اند. نخستينِ آنان علىّ بن ابى طالب است و سپس حسن و آن گاه حسين و سپس علىّ بن الحسين و آن گاه محمّد بن على ... و سپس صادق، جعفر بن محمّد و آن گاه موسى بن جعفر و سپس علىّ بن موسى و آن گاه محمّد بن على و سپس علىّ بن محمّد و آن گاه حسن بن على و واپسين تن، همنام من، محمد است ....» (الميزان‌، 4/ 408 و 409)

ب. شيخ طبرسى از ابوجعفر ابن بابويه نقل كرده است كه پيامبر اسلام 6 فرمود:

«امامانِ پس از من، دوازده تن‌اند. نخستينِ آنان علىّ بن ابى طالب است و واپسين تن، قائم است. آنان خلفا و اوصيا و اولياى من‌اند و پس از من حجّت خدايند در ميان امت من. هر كس آنان را دوست بدارد، مؤمن است و هر كس انكار كند، كافر است (اعلام الورى باعلام الهدى‌، 370 و 371).

افزون بر منابع شيعى، در بسيارى از منابع اهل سنّت نيز احاديثى در اين باره آمده است كه خلافت امامان دوازده‌گانه را ثابت مى‌كند (عقائد الشّيعة الاماميّة و تاريخهم‌، 112- 103).

***

دين: آيين آسمانى‌

كلمه «دين» معانى متعدّدى دارد؛ از جمله: جزا، طاعت، حساب، داورى و آيين آسمانى. قرآن كريم، اين كلمه را بيش‌تر در دو معناى طاعت (بقره/ 256؛ زمر/ 2 و 3؛