نخواهد رفت. آمادگى مردم جهان براى پذيرفتن حكومت الهى، از شرطهاى بنيادى ظهور حضرت مهدى (ع) است.

***

اماميّه‌

در گذشته نام عمومى مذاهبى بوده است كه به امامت و خلافت بلافصل حضرت علىّ بن ابى طالب (ع) و امامت فرزندانش معتقد بوده‌اند؛ امّا امروزه بر يك مذهب اطلاق مى‌شود كه آن را مذهب جعفرى يا اثنى عشرى نيز گويند. از القاب اين مذهب است: اهل ايمان، اصحاب الانتظار و قائميّه (دائرة المعارف تشيّع‌، 4/ 273).

اماميّه معتقد است كه حضرت على (ع) و يازده تن از نسل او- تا حضرت مهدى (ع)- به نصّ پيامبر 6 و نصب الهى، امام و پيشواى مسلمانان‌اند. حضرت مهدى (ع)، واپسين امام، در آخرالزّمان ظهور مى‌كند و جهان را به عدل و داد راه مى‌نمايد. اين امامان به ترتيب، عبارت‌اند از: على بن ابى طالب، حسن بن على، حسين بن على، على بن الحسين، محمّد بن على، جعفر بن محمّد، موسى بن جعفر، على بن موسى، محمد بن على، على بن محمّد، حسن بن على و سرانجام، حضرت مهدى (ع). واپسين امام (ع) از سال 329 ق.

تا كنون از انظار غايب گشته است (فرهنگ فرق اسلامى‌، 26).

اعتقادات:

اماميّه وجود امام را عقلًا واجب مى‌دانند و بر آن‌اند كه مردم براى تحقّق نيكى و حفظ شريعت به امام نيازمندند. نيازمندى مردم و دين به امام معصوم تا قيامت باقى است و وجود جهان بدون او ناممكن است (فرق الشّيعة، 109؛ المقالات والفرق‌، 103؛ دائرة المعارف تشيّع‌، 2/ 331). در نظرگاه اماميّه، امام از كاستى و كژى و عيب‌هاى ظاهرى و درونى پيراسته و به صفات نيك اخلاقى آراسته است و داراى فضايل نفسانى است (همان).

ويژگى‌هاى امام عبارت‌اند از:

الف. عصمت:

مراد آن است كه شخص امام بايد از داعيه عمدى يا سهوىِ معصيت و ترك طاعت برى باشد. (عصمت)

ب. برخوردارى از نص:

شخص امام تنها از گذر نصّ خداوند يا پيامبر و يا امام پيشين به امامت مى‌رسد.

ج. افضليّت:

امام بايد از همه مردمان برتر باشد (فرهنگ فرق اسلامى‌، 76- 73؛