جايى زير مراقبت گيرند تا ببينند آيا خدا فرزندى بدو مى‌دهد يا نه. حتى وقتى آن امام همام (ع) از دنيا رحلت كرد، همسرش نرجس خاتون را دو سال زير نظر داشتند؛ هر چند به مقصود خويش نرسيدند (پيشوايان ما، 287). از اين رو، زندگى امام مهدى (ع) تا هنگام امامت همواره در خفا بود و جز چند نفر كسى از ايشان خبر نداشت.

روزگار امامت:

حضرت مهدى (ع) به سال 260 ه. امامت را بر عهده گرفت و تا امروز امامت آن امام همام (ع) برقرار است. شرايط نامناسب جامعه مسلمانان و فشار حكومت موجب شد تا حضرت مهدى (ع) از همان آغاز از نظرها پنهان گردد.

آن حضرت دو غيبت داشته است:

1. غيبت صغرى:

از سال 260 آغاز شد و تا 329 ه. ادامه داشت. امام (ع) در اين مدّت از طريق نوّاب خاص با مردم در ارتباط بود. نوّاب خاص عبارت‌اند:

عثمان بن سعيد، محمّد بن عثمان، حسين بن روح نوبختى، علىّ بن محمّد سَمَرى.

2. غيبت كبرى:

از سال 329 ه. آغاز گشت و هنوز پايان نيافته است. امام مهدى (ع) در روزگار غيبت كبرى، نايب خاص ندارد و مردم مى‌توانند مشكلات و مسائل دينى خود را از طريق فقيهان جامع الشرائط و در رأس آنان ولىّ فقيه، رفع نمايند.

علّت غيبت:

ترس حكومت عبّاسى از امامان معصوم (ع) موجب گشت تا همواره آنان را در مراقبت گيرند و حتّى سه امام معصوم (ع)- امام نهم، دهم و يازدهم- را در سامرّاء نگاه دارند و مدّتى بعد آنان را به شهادت رسانند. مردم نيز آماده دفاع از امامان (ع) نبودند. اين نشان مى‌دهد كه اگر عبّاسيان به امام مهدى (ع) دست مى‌يافتند، جان ايشان به خطر مى‌افتاد. بنابر قاعده لطف (قاعده لطف) مصلحت الهى بر آن گشت تا واپسين جانشين پيامبر 6 از ديدگان غايب شود و مسلمانان از فيض وجود او محروم نگردند و حجّت خدا همچنان برقرار مانَد. بنابر روايات معتبر و قطعى، احكام و تعاليم اسلام و نيز عدالت- كه بشر در سايه آن به سعادت مى‌رسد- تنها به دست مبارك امام دوازدهم (ع) به صورت كامل اجرا مى‌شود و تحقّق مى‌پذيرد. اين وعده‌اى آسمانى است و تا برآورده نشود- بنابر مصلحت و حكمت الهى- از دنيا