به اين بوق‌هاى تبليغاتى كه در دنيا بلند است بر ضد شما،بر ضد همه بلند است،به اين‌ها هيچ وقت اعتنا نكنيد.اين‌ها گاهى تحريك مى‌كنند ارتش را، ارتش را ديگر-در ايران ارتش ديگر كارى به جمهورى اسلامى ندارد-و گاهى از اين طرف تحريك مى‌كنند.اين‌ها شغلشان اين است كه در هر شكستى كه بخورند،يك مدتى كه اصلاً بروز نمى‌دهند شكست را،يك مدتى هم مى‌گويند كه اين مى‌گويد اين‌طورى،آن مى‌گويد اين‌طورى. [1]

چهار-تبيين مواضع جمهورى اسلامى: هر گاه كه رزمندگان دست به حملۀ شديد عليه نيروهاى متجاوز عراق مى‌زدند،مجامع بين‌المللى همسو با عراق،شعار صلح‌طلبى و اصلاح بين دو كشور مسلمان را سر مى‌دادند تا رزمندگان و مسؤولان جمهورى اسلامى را بر سر ميز مذاكره بنشانند.

امام(ره) در اين هنگام به‌صراحت موضعگيرى مى‌كرد و دستگاه تبليغاتى هم همگام با ايشان به اين سمت هدايت مى‌شد:

اخيراً يك حركت خاصى پيدا شده است،سابق بود،اما به اين شدت نبود.

سابق حركاتى بود،اما اخيراً در داخل و خارج يك حركت خاصى پيدا شده و همۀ حركت به اين كه بياييم ما صلح كنيم.اين نكته چى است؟ اين طرفدارهاى آمريكا در هر جا كه هستند،يك دفعه همصدا مى‌شوند! [2]

پنج-ايجاد شور انقلابى: تمامى سخنان حضرت امام(ره) در بارۀ جنگ و دفاع،تقريباً حالتى هجومى و تحريك كننده در جهت بسيج نيروهاى مردمى و رزمندگان داشته است.سخنان ايشان در بارۀ شكست حصر آبادان و تأثير آن بر پيروزى‌هاى رزمندگان از همين قبيل است؛اين هم يك نمونۀ ديگر: