منسجم‌تر شدند و تجهيزات كامل‌تر شد و شوراى عالى دفاع بعد از چند هفته به دستور حضرت امام تشكيل شد. [1]

در آغازين روزهاى جنگ، بيشترين حضور مربوط به نيروهاى داوطلب مردمى بود كه به همراه پاسداران انقلاب و تحت فرماندهى آنان در مقابل متجاوزان بعثى مقاومت مى‌كردند. سپاه در آن روزها دو معضل عمده داشت: نداشتن سازمان رزم و فقدان تسليحات و تجهيزات. مقام معظم رهبرى كه تنها ياور سپاه در حلّ اين دو مشكل بود، در اين باره مى‌فرمايد:

سپاه در آن وقت انسجام و سازماندهى لازم را نداشت و با سپاه امروز فرق داشت. آن روز كوچك بود و حالا بزرگ شده است. ديگر اين‌كه آن وقت ضعيف بود و حالا قوى شده است.

آن روز سپاه سازمان رزمى آماده جنگ را نداشت، اصلاً سازماندهى نداشت، چون اوّلين‌بار ما در اهواز نشستيم و طرح تيپ‌هاى سپاه را ريختيم. . . در آن‌جا من مطالبى را عرض كردم كه خلاصه‌اش اين بود:

چرا سپاه سازماندهى نمى‌كند و تيپ تشكيل نمى‌دهد؟ آن روزها ما حتّى فكر نمى‌كرديم سپاه بتواند تيپ تشكيل دهد، چه رسد [به] لشكر و يا نيروهاى منسجم بيشتر. البته يك چيزى داشت به نام گردان، هر چند گردان هم نبود. چون تجهيزات گردان و سازماندهى و فرماندهى و ستاد درستى نداشت. يك مجموعه از گروه‌هاى نامنظم تشكيل‌دهندۀ پيكرۀ سپاه بودند كه وقتى داوطلب‌ها هم مى‌رفتند، در همين بى‌سازمانى غرق مى‌شدند. [2]

يكى از دردهاى بزرگ سپاه در آن روز، نداشتن تجهيزات بود، ولى هربار كه