هماهنگ با روحانيون نجف، رؤساى عشاير فرات و بزرگان بغداد، نماينده‌اى را به بغداد فرستاد تا به حكومت بريتانيا اعلام كند كه استقلال عراق را به رسميت بشناسد و در غير اين صورت، دست به اقدام خواهد زد. سپس ميرزا براى نواحى ديگر نامه‌هايى نوشت كه مردم خود را براى قيام عليه انگليس آماده كنند. آنگاه خطاب به عموم مردم عراق اين‌گونه نوشت:

برادران شما در بغداد و كاظمين و نجف و كربلا و ديگر جاها هم‌پيمان شده‌اند كه دست به تظاهرات مسالمت‌آميز بزنند و برخى اين تظاهرات را آغاز كرده‌اند. خواستۀ همه، حقوق مشروع ملّت عراق است كه نتيجه آن استقلال اين كشور است و تشكيل يك حكومت اسلامى. بنابراين، وظيفه همه شما است كه نمايندگان خود را براى مطالبۀ اين حقوق به بغداد گسيل داريد.

پس از اين نامه، مردم گروه گروه روانۀ بغداد شدند. انگليسى‌ها نخست كار را به مسامحه و وعده‌هاى بى‌عمل گذراندند و سپس به مقابله با انقلابيون پرداختند. در اين هنگام، فتواى مشهور ميرزا در قيام مسلحانه عليه بريتانيا صادر شد. [1]

سه-فتوا در مسلح شدن مردم عراق عليه انگليس در انقلاب 1920 ميلادى: ميرزا پس از زمينه‌سازى و صدور فتواهاى مقدماتى، فتواى تاريخى خود را اين‌گونه صادر كرد:

بر مردم عراق مطالبۀ حقوق خويش واجب است. همين‌طور واجب است در خلال اقدامات حق‌طلبانۀ خود، صلح و امنيت را در نظر داشته باشند، امّا اگر دولت انگليس از پذيرفتن پيشنهادهاى آنان سر باز زد، مردم مى‌توانند از اسلحه استفاده كنند و با دشمن بجنگند.