فرماندهان عالى‌رتبۀ ارتش در مصاحبۀ خود با خبرنگاران خارجى به اين مطلب تصريح كرد:

نيروهاى ايرانى به‌آسانى مى‌توانند در عراق پيشروى كنند، ولى‌امام خمينى تاكنون اجازۀ آن را نداده است و فرموده‌اند: حتى به يك غيرنظامى عراقى هم نبايد آسيبى برسد. [1]

عمده دلائل حضرت امام براى اتخاذ اين موضع بدين قرار بود:

يك- از لحاظ بين‌المللى موضع برحق داريم و هنوز متجاوز در بخش‌هايى از خاك ما است؛

دو- بعضى كشورهاى عرب كه با ما هستند، پشت سر صدام قرار مى‌گيرند؛

سه- مردم عراق تصرف سرزمين خود را تحمل نمى‌كنند و آن‌هايى كه الآن با ما هستند، به ما به عنوان متجاوز نگاه مى‌كنند؛

چهار- مردم بى‌گناه عراق آسيب مى‌بينند. [2]

تبادل‌نظر در جلسه‌اى ديگر كه فرماندهان نظامى نيز حضور داشتند، ادامه مى‌يابد. نظاميان مى‌گويند كه سه راه‌حل بيش‌تر ندارند؛ يا بايد به دشمن حمله كنند، يا بايد پدافند (دفاع) كنند و يا بايد عقب‌نشينى كنند. راه‌حل چهارمى هم بود كه وظيفۀ آن‌ها نبود و آن پيشنهاد صلح بود. نظاميان در اين جلسه اظهار داشتند زمين شرق بصره و جنوب غرب اهواز زمين به‌هم پيوسته و صافى است و هيچ مانع طبيعى مانند كوه، رودخانه و. . . ، در آن وجود ندارد. از اين رو، ماندن نيروها در اين شرايط و با امكانات مهندسى و تجهيزات موجود براى ما مقدور نيست. اگر عراق دوباره قدرت بگيرد، به ما حمله خواهد كرد،