روى محبت فرموده بودند: بگوئيد بيايند. ما فرداى آن روز با اشتياق باورنكردنى عازم ديدار با امام شديم و چشم دلمان با زيارت حضرت امام روشن گرديد. [1]

1-7. وعدۀ ديدار

در سخت‌ترين شرايط دفاع مقدّس كه پيشروى و حفظ موقعيّت‌هاى حسّاس دشوار مى‌نمود، مشكل روحيه و توان رزمى رزمندگان با وعدۀ ديدار حضرت امام حل مى‌شد. شهيد صياد شيرازى در بارۀ به‌كارگيرى يكى از يگان‌هاى رزم در عمليّات فتح‌المبين مى‌گويد:

برحسب فشارى كه در چزابه به ما وارد شده بود، در نيروى زمينى ارتش مجبور شديم يك تيپ از لشكر 77 خراسان را در تنگۀ چزابه به كار بگيريم، به خاطر اين كه نيرو نداشتيم و تنگه در معرض سقوط قرار داشت. هنگامى كه خواستيم عمليّات فتح‌المبين را انجام دهيم، پيش‌بينى كرديم كه اين تيپ هم در عمليّات حاضر باشد، زيرا نيرو كم داشتيم، ولى اگر مى‌خواستيم آن‌ها را به كار بگيريم چون در چزابه جنگيده بودند و تلفات داده بودند، احتمال داشت كه ناتوان باشند. . . ديديم با اين ضعف نمى‌شود با دستور نظامى كار را انجام داد، بايد در آن‌ها انگيزه ايجاد كنيم و بعد دستور بدهيم. تدبيرى به ذهن ما خطور كرد و آن اين بود كه به آن‌ها گفتيم مى‌خواهيم شما را به ملاقات حضرت امام ببريم.

با حاج احمدآقا تماس گرفتم و خواهش كردم كه به محضر امام سلام برسانيد و بگوييد وضع ما وضع خاصى است و يك تيپ بايد خدمتتان برسد و با شما ديدار كند؛ حتى اگر صحبت هم نفرموديد، مسأله‌اى نيست، فقط ديدار انجام