داشتند.پاس حرمت آنان و رعايت حال و شرايط سنّى آن‌ها در همه‌جا مرسوم بود.برخى از اين پيران براى رزمندگان نقش پدر داشتند؛صبح،همه را براى نماز بيدار مى‌كردند،مسائل اخلاقى را گوشزد مى‌كردند و گاه متواضعانه لباس رزمندگان را مى‌شستند،كفش‌ها را واكس مى‌زدند،سنگرها را جاروب مى‌كردند،شربت تدارك مى‌ديدند و عطر صلوات را در فضاى مسجد و سنگر و پيش از عمليّات در دو صبحگاهى و تمرين‌ها پراكنده و افشان مى‌كردند.نمودى از اين سيرت عاشقانه را در سيماى پيرى از جبهه مى‌خوانيم.حاج ابوالفضل،بسيجى تيپ 12 قائم مى‌گويد:

در جبهه،قبل از اين كه دستور آماده‌باش براى تيپ صادر شود،در بين رزمندگان نماز اقامه مى‌كردم و يا احكام مى‌گفتم و يا اين كه تعليم و تدريس قرآن داشتم،ولى بعد از اين كه فرمان آماده‌باش براى تيپ داده شد،بعضى از برادران مى‌گفتند كه تو پيرمردى،در همين‌جا بمان.

به آن‌ها گفتم كه شما از درون من باخبر نيستيد.فردا جواب امام حسين(ع)را نمى‌توانم بدهم.مى‌خواهم بروم آن جايى كه حبيب بن مظاهر ايستاده بايستم تا فرزند امام حسين(ع) در اين زمان نماز بخواند. [1]

4.صفا،اخلاص و شور عاشورايى

كربلا معيار و ميزان پاكبازى و خلوص است.شب عاشورا،پس از امان گرفتن، خيمه‌هاى ياران حسين(ع) همچون كندوى عسل بود؛زمزمه‌اى آرام در فضاى ملتهب كربلا مى‌پيچيد و جان‌ها از شهد عشق و صفا لبريز مى‌شد.نيايش و نماز و استغاثه و قرائت قرآن،روح و جان را براى حماسۀ بزرگ فردا آماده مى‌كرد.