ايران تكرار مى‌گردد،در زمانى كه وابستگان به ابرقدرت‌هاى شرق و غرب و مزدوران داخلى و خارجى خون مطهر جوانان على اكبرگونه و پيرمردان همانند حرّ را به خاك اين مرز و بوم آغشته مى‌كنند،در زمانى كه كوفيان مزدور منافق با حسين زمانمان (امام امت)به مخالفت برخاسته‌اند و شهرهاى اين مملكت اسلامى را با انفجار بمب توسط منافقين داخلى و موشك‌هاى خارجى توسط مزدوران بعثى مورد هجوم قرار داده‌اند و كودكان خردسال و پيرمردان و زنان و جوانان مسلمان را در مدارس و بيمارستان‌ها و منازلشان بدون هيچ گناهى شهيد مى‌كنند و در زمانى كه انقلاب و اسلام عزيز در خطر قرار گرفته است،لزوم رفتن به جبهۀ نبرد حق عليه باطل كاملاً مشخص و بارز مى‌باشد و با توجه به امر ولايت فقيه و امام امت خمينى كبير؛«رفتن به جبهه واجب كفائى است»،حقير تصميم گرفتم كه قدم در اين راه مقدّس بگذارم. [1]

اين باور و اعتقاد عميق و احساس يگانگى ميان جبهه و كربلا،نسيم رحمت پروردگار بر جبهه‌ها بود.جبهه با باور كربلا بودن مى‌تپيد و پشت جبهه با باور رسالت زينبى و مسؤوليت تداوم عاشوراى جبهه‌ها.نمونه‌هايى فراوان از اين احساس مقدّس را در خاطرات درخشان جبهه‌ها و يادها و نوشته‌هاى رزمندگان مى‌توان يافت.

7-3.شباهت به حبيب بن مظاهر

حبيب پير پارساى كربلا است؛سپيدمويى كه عاشقانه كربلا را برگزيد و در نيم‌روز داغ عاشورا،پيش از برپايى نماز اباعبداللّه(ع)به شهادت رسيد.

پيرانى كه در جبهه شركت مى‌كردند،احترامى فوق‌العاده در ميان رزمندگان