چهار- سردار احمد كاظمى در بارۀ توكّل مى‌گويد:

در اولين روزهاى جنگ، وقتى كه پادگان حميد دركنار جادۀ‌اهواز-خرمشهر در حال سقوط بود و دشمن با تمام قوا به‌طرف نيروهاى خودى پيشروى مى‌كرد، در آن‌جا من براى اولين‌مرتبه در مقابل حجم وسيعى از امكانات هوايى و زرهى و پيادۀ دشمن روبه رو شدم. در آن‌جا قدرت خداوند و نيروى توكّل بر او را حس كردم كه 19 نفرى، دشمن آموزش‌ديده و مجهّز به هواپيما و زره‌پوش را مجبور به عقب‌نشينى نموديم و تعداد زيادى تانك و نفربر را منهدم ساختيم و عده‌اى از افراد دشمن را به اسارت گرفتيم. اين حركت نقطۀ اميدبخشى براى آينده بود و روشن كرد كه ايمان بر كفر و مظلوم بر ظالم پيروز خواهد شد. [1]

پنج- فرماندهان در مواردى كه عمليّات با ناكامى مواجه مى‌شد، عدم توكّل را از علل اين ناكامى برمى‌شمردند. سردار غلامرضا جعفرى، فرمانده وقت لشكر 17 علىّ‌بن ابى‌طالب، پيش از عمليّات كربلاى 5 در ديدار با فرمانده گردان‌ها و دسته‌ها مى‌گويد:

تدابير زيادى انديشيده شده كه مشكلات را حل كند، منتها مى‌گويم كه ما متكى به اين‌ها نيستيم. ما در كربلاى 4 گول امكاناتمان را خورديم، فريب نيروهايمان را خورديم، فريب اين وسائلى را كه آماده كرده بوديم، خورديم. شايد اين هم يك گوشمالى بود براى ما كه همين امكانات و نيروها توكّل ما را كم كرد. شايد يك جهت اين قضايا اين بود. [2]

شش- تحليل فرماندهان به هنگام از دست دادن ياران مؤثر خود در امر دفاع چنين بود: