2. اخلاص

اخلاص به معناى پيراستن نيّت و قصد از غيرخدا، روح و باطنِ عملِ متعبّدانه و مؤمنانه است. در فرهنگ قرآنى، اعمال شايستۀ پاداش اخروى با معيار خالص بودن نيّت‌ها در راه خدا سنجيده و ارزش‌گذارى مى‌شوند، زيرا تنها عمل صالح و سخن پاك به سوى حق عروج مى‌كند، [1]و اين عروج جز به‌مدد اخلاص ميسّر نيست.

خداوند متعال تنها عمل مخلصانۀ بندگان را مى‌پسندد و مى‌پذيرد. از اين‌رو، اخلاص‌ورزان را از حمايت خويش برخوردار مى‌سازد، چشمه‌هاى جوشان حكمت را بر زبانشان جارى مى‌كند [2]و راه‌هاى روشن هدايت را به آن‌ها مى‌نماياند. [3]مؤمنان مخلص در راه مستقيم گام برمى‌دارند و نه از ستايشگران انتظار تحميد و تمجيد، و نه از نكوهش و سرزنش ملامت‌گران واهمه دارند. در پرتو اين ارزش متعالى، ارزش‌هاى معنوى بسيارى زمينۀ ظهور و بروز مى‌يابند.

1-2. اخلاص و دفاع

جهاد و دفاع نيز آن‌گاه يك ارزش اسلامى است كه «فى سبيل‌اللّه» باشد. آنچه در قرآن و سنّت در وصف مجاهدان، منزلت رفيع شهيدان و ارج و ثواب