شهيد حاج‌احمد امينى همان كسى است كه وقتى سردار علايى فرمانده قرارگاه نوح در عمليّات والفجر 8 از او سؤال مى‌كند كه اگر دشمن تو را وسط آب ديد چه مى‌كنى؟ بلافاصله پاسخ مى‌گويد: «و جعلنا» مى‌خوانيم. [1]

برخى رزمندگان چنان با قرآن مأنوس بودند كه واپسين لحظه‌هاى پيش از شهادت را با تلاوت قرآن سپرى مى‌كردند. يكى از رزمندگان روحانى در خاطره‌اى از عمليّات والفجر 8 مى‌گويد:

معاون يكى از گروه‌ها را ديدم كه شهيد شده و روى خاك افتاده بود، ولى در همان حال قرآنى را در دستش ديديم كه باز بود و سورۀ «يس» را نشان مى‌داد. گويا آن شهيد عزيز در حين جان دادن مشغول خواندن سورۀ «يس» بوده است. لذا قرآن همان‌طور باز در دستش مانده و به شهادت رسيده بود. [2]

انس با قرآن در اسارت حديث ديگرى است. شايد در ميان رزمندگان هيچ‌كس به‌اندازۀ آزادگان حلاوت انس با قرآن را نچشيده باشد؛ با آن كه دست‌يافتن به يك قرآن در اسارت، مجاهدت فراوان مى‌طلبيد. تأثير تلاوت قرآن در اسارت و اهتمام آزادگان به آن، در خاطرات آنان انعكاس يافته است. آزاده‌اى مى‌گويد:

ارادت و پيوند قلبى اسيران به قرآن بسيار زياد بود. در اردوگاه تكريت 11 ما چند جلد قرآن داشتيم، امّا در اردوگاه كنارى هيچ قرآنى وجود نداشت و تنها راه ارتباط ما با اين برادران، درمانگاهى كوچك در اردوگاه بود. لذا تصميم گرفتيم به هر صورت ممكن قرآن را به‌دست آن‌ها برسانيم تا با خواندن اين