به سلاح برند و از خود و عزّت و كيان و ارزش‌هاى خويش دفاع كنند، اين كار را براى خود افتخار مى‌دانند و براى ناكام‌گذاشتن دشمن از يكديگر پيشى مى‌گيرند.

از ارزش‌هايى كه سهم زيادى در پيروزى‌هاى جمهورى اسلامى ايران در جنگ تحميلى داشت، اشتياق زياد رزمندگان اسلام به دفاع و حضور در صحنه‌هاى نبرد است. تأثير حضور داوطلبانۀ نيروهاى مردمى و بسيجيان و از سرِ شوق جنگيدنشان در كسب پيروزى‌هاى درخشان هشت‌سال دفاع مقدّس، چندان آشكار است كه هيچ‌گونه انكار را برنمى‌تابد. افزون بر نيروهاى مردمى كه اشتياقشان به دفاع مقدّس آنان را به جبهه‌هاى نبرد مى‌كشاند، نيروهاى مسلح اعم از سپاهيان و ارتشيان نيز با علاقه و عشق در عرصۀ دفاع مقدّس حضور مى‌يافتند؛ اينان هرچند از نظر شرعى و قانونى موظف بودند از انقلاب و ميهن اسلامى در مقابل تجاوز دشمن دفاع كنند، امّا اين وظيفه را نه با اجبار و زور، بلكه با اختيار و ميل باطنى انجام مى‌دادند و گاه پس از پايان مأموريتشان ماه‌ها در مناطق جنگى مى‌ماندند. همچنين بسيارى از آنان، خود، داوطلب حضور در جبهه بودند.

شوق رزمندگان به دفاع در سخنان حضرت امام (ره) بازتاب بسيار پيدا كرده است. ايشان در بارۀ جوانانى كه به‌دليل شوق حضور در دفاع مى‌گريستند، مى‌فرمود:

الآن انسان مى‌بيند كه جوان‌هايى هستند-من زياد به اين‌ها برمى‌خورم - جوان‌هايى هستند كه مى‌آيند گريه مى‌كنند كه ما مى‌خواهيم برويم به جبهه، نمى‌گذارند برويم. همين پريروز يا ديروز بود كه يك جوانى آمده بود، گفت دوتا برادرم كشته شده [اند]، خودم مى‌خواهم بروم. گفتم جوان! تو كافى است، آن‌ها رفتند، ديگر بس است، شروع كرد گريه كردن. [1]