بنابراين، همان‌گونه كه داشتن يك مكتب و ايدئولوژى صحيح براى رسيدن به سعادت و كمال ضرورت و اهميّت دارد، داشتن جهان‌بينى صحيح و واقع‌گرا نيز براى انتخاب مكتب صحيح ضرورت و اهميّت دارد. به سخن ديگر، اساس و خاستگاه گرايش‌ها و سلوك آدميان، آرمان‌هايى كه براى نيل به آن‌ها تلاش مى‌كنند، بايدهايى كه خودشان را در انجام آن‌ها موظّف مى‌دانند، نبايدهايى كه اجتناب و پرهيز از آن‌ها را بر خود لازم مى‌شمارند و سرانجام، ارزش‌هاى اخلاقى كه به آن‌ها پايبندند، جهان‌بينى يا همان اعتقادات و باورهاى كلّى آنان دربارۀ هستى است. جهان‌بينى هركسى همان بينش‌هاى فكرى او دربارۀ هستى است كه بدان‌ها گرايش و دلبستگى پيدا كرده است. بنابراين، جهان‌بينى در حقيقت همان باورهاى كلّى است. از اين‌رو، ضرورت و اهميّت باورهاى كلّى، ضرورت و اهميّت جهان‌بينى است.

باورهاى دينى و اعتقادات اسلامى نيز از قاعدۀ يادشده مستثنا نيستند. باورهاى دينى بينش و نگرشى است كه دينداران نسبت به هستى و انسان دارند؛ بينش و نگرشى كه از ژرفاى جان آن را پذيرفته و بدان دلبسته‌اند و گرايش‌ها، آرمان‌ها، بايدها و نبايدها و ارزش‌هاى اخلاقى خود را براساس آن تنظيم و هماهنگ كرده‌اند. در اين جهان‌بينى-كه جهان‌بينى توحيدى و اسلامى است - جهان هستى منحصر در عالم شهادت و مادى نيست و حقيقت، تنها، ماده و ظواهر آن به شمار نمى‌رود؛ جهان شگفت‌انگيز و پراسرار، هدفمند و مخلوق خالقى دانا و حكيم و قادرى بى‌همتا است؛ همۀ مخلوقات از اويند و به سوى او رهسپارند؛ پيامبر اكرم (ص) براى هدايت عالميان به سرچشمه‌هاى نور مبعوث شده است؛ قرآن كريم شايسته‌ترين و ارجمندترين كتاب هدايت و بى‌نظيرترين قانون و دستورالعمل زندگى است؛ امامان معصوم (ع) ، جانشينان