چهار-مؤمنان؛ كه علم و آگاهى، اقرار زبانى، تصديق قلبى و التزام‌عملى را با هم دارند:

مؤمنان، همان كسانى‌اند كه چون خدا ياد شود، دل‌هاشان بترسد و چون آيات او بر آنان خوانده شود، بر ايمانشان بيفزايد و بر پروردگار خود توكّل مى‌كنند. [1]

و كسانى كه ايمان آورده و هجرت كرده و در راه خدا به جهاد پرداخته و كسانى كه [مهاجران] را پناه داده و يارى كرده‌اند، آنان همان مؤمنان واقعى‌اند. براى آنان بخشايش و روزى شايسته‌اى خواهد بود. [2]

بنابراين، از نظر قرآن كريم كسانى به مرحلۀ باور و ايمان رسيده‌اندكه خداوند متعال را آگاهانه با زبان و قلب تصديق كرده‌اند و به تكاليف و دستورات الهى گردن نهاده‌اند.

نكتۀ شايان ذكر اين است كه ايمان و باور حقيقتى افزايش‌بردار و كاستى‌پذير است. از اين‌رو، مؤمنان در يك درجه و مرحله از استحكام و قوّت ايمانى نيستند و هرچه معرفت انسان به يك حقيقت دينى بيش‌تر و پذيرش و تصديق قلبى‌اش افزون‌تر باشد، از ايمان والاتر و قوى‌ترى برخوردار است. [3]همچنين هرچه التزام عملى و پايبندى مؤمن به تكاليف الهى به‌ويژه تكاليفى كه پاى ايثار گوهر جان در ميان است-مانند جهاد و دفاع-زيادتر و شديدتر باشد، ايمان او نيز مستحكم‌تر و عميق‌تر است.

منظور از باورهاى دينى به عنوان يكى از عوامل معنوى و فرهنگى تأثيرگذار در پيروزى‌هاى دفاع مقدّس، باورها و اعتقادات اسلامى است كه ملّت مسلمان