ملتزمند، امّا قلباً و باطناً نه تنها آن را نمى‌پذيرند، بلكه انكار و تكذيب نيز مى‌كنند. اينان در ظاهر مسلمان و در باطن كافرند:

و روزى كه [در احد] آن دو گروه با هم برخورد كردند، آنچه به‌شما رسيد به اذن خدا بود [تا شما را بيازمايد] و مؤمنان را معلوم بدارد.

همچنين كسانى را كه دورويى نمودند [نيز] معلوم بدارد و به ايشان گفته شد: بياييد در راه خدا بجنگيد يا دفاع كنيد. گفتند: اگر جنگيدن مى‌دانستيم، مسلّماً از شما پيروى مى‌كرديم. آن روز آنان به كفر نزديك‌تر بودند تا به ايمان. به زبان خويش چيزى مى‌گفتند كه در دل‌هاشان نبود و خدا به آنچه مى‌نهفتند، داناتر است. [1]

دو-كافران؛ كه با وجود داشتن علم و آگاهى، اقرار زبانى، پذيرش‌قلبى و التزام عملى ندارند:

و با آن كه دلهاشان بدان يقين داشت، از روى ظلم و تكبّر آن را انكار كردند. [2]

كسانى كه به ايشان كتاب [آسمانى] داده‌ايم، همان‌گونه كه پسران خود را مى‌شناسند، او [ \ محمد] را مى‌شناسند، و مسلّماً گروهى از ايشان حقيقت را نهفته مى‌دارند و خودشان [هم] مى‌دانند. [3]

سه-مسلمانان؛ كه به‌ظاهر اقرار زبانى و التزام عملى دارند، امّا فاقدپذيرش و تصديق قلبى‌اند:

[برخى از] باديه‌نشينان گفتند: ايمان آورديم. بگو: ايمان نياورده‌ايد، ليكن بگوييد: اسلام آورديم. و هنوز در دل‌هاى شما ايمان داخل نشده است. [4]