نكردن، اين‌هاست كه يك مجموعۀ مؤمن و يك فئۀ مؤمنه را به وجود مى‌آورد؛ آن‌وقت «كَمْ مِنْ فِئَةٍ قَليٖلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثيٖرَةً بِاِذْنِ اللّٰه» [1]، كم هم كه باشيد، با داشتن آن جنبۀ معنوى، زيادها را در مقابل خودتان مجبور به هزيمت مى‌كنيد. همين معنويّت بود كه بسيج را در ميدان‌هاى نبرد آن‌طور بيتاب و عاشق مى‌كرد؛ شوق جبهه اين جوانان را مى‌كشاند و وقتى به جبهه مى‌آمدند، از جبهه دل نمى‌كندند. [2]

همين آدم (صدام) با نيروهايش به ايران حمله كرد و هشت سال زور زد و از همۀ دنيا هم كمك گرفت. . . همۀ دنيا هم پشت سرش بودند، از آمريكا گرفته تا شوروى و فرانسه و خيلى از كشورهاى اروپاى شرقى تا خيلى از ارتجاع منطقه-كه حالا خودشان هم مى‌گويند پول و همه‌چيز به او داده‌اند-براى اين كه بتوانند نظام جمهورى اسلامى را ساقط كنند، ولى نتوانستند. . . آن‌ها جنگيده بودند براى اين كه نظام را ساقط كنند، انقلاب را از بين ببرند، ملّت ايران را ذليل كنند، خوزستان را جدا كنند و ايران را تجزيه نمايند. با اين قصدها وارد جنگ شده بودند، امّا يك مورد، بلكه عُشرى از اعشارِ يكى از اهدافشان تحقق پيدا نكرد. چرا؟ چون ملّت در صحنه بود، چون شما مردم بوديد، چون شما اراده كرديد، چون شما به خدا تكيه كرديد، چون شما به نصرت الهى اميدوار بوديد، چون شما ايستاديد و بالاخره چون شما به دهن متجاوز زديد و او ناكام ماند. [3]

اگر ملّت ديگرى به جاى ما بود و همۀ شرايط ما را مى‌داشت؛ با اين‌همه دشمن، با آن محاصره، با تحميل جنگ هشت‌ساله، با ايجاد گرفتارى‌هاى مختلف از داخل و خارج، با تهاجم تبليغاتى، تهاجم فرهنگى، تهاجم مالى، تهاجم