كه اگر ارادۀ خداوند نباشد و اگر نصرت خداوند نباشد، ما موفّق نخواهيم بود. . . . اگر فكر كنيم كه با اين جمعيّت زياد و با اين سپاه عظيم، با اين بسيج بزرگ و با اين نيروها و با اين دلاورى‌ها مى‌توانيم كارى از پيش ببريم، اشتباه كرده‌ايم. راه ما راهى است كه هميشه متّكى به خداوند باشيم و هميشه تقدير الهى و خاصّ خدا را جزء محورهاى اصلى محاسباتمان قرار دهيم كه اين كار را خواهيم كرد. [1]

اگر دنيا مى‌بيند اين ملّت نيرومند است به خاطر چند ميليون جوان رزمنده‌اش نيست، به خاطر مايۀ اسلامى است و به خاطر اتّكاى به خدا است و به خاطر برخوردارى از امدادهاى الهى است. همان خدايى كه آن وحشت را در دل طاغوت‌هاى دربار پهلوى انداخت و همه‌چيزشان را گذاشتند و فرار كردند، همان خدايى كه در لحظات حسّاس دست پيروان اديان و راهروان راه خودش را مى‌گيرد، متّكاى اين مردم است. اين مردمى كه همه‌چيزشان را در راه خدا داده‌اند، مستحقّ نصرت الهى هستند و هر روز هم نصرت الهى را با چشم خودشان مى‌بينند و آن‌ها احساس مى‌كنند روزبه‌روز جلوتر مى‌روند و دشمن را مى‌شكنند. [2]

سردار سرلشكر محسن رضايى در چهارمين سالگرد جنگ تحميلى در پاسخ به سؤالى دربارۀ امدادهاى غيبى در دفاع مقدّس مى‌گويد:

خداوند متعال مى‌فرمايد: «إِنْ تَنْصُرُوا اللّٰهَ يَنْصُرْكُمْ» [3]، اگر شما خدا را يارى كنيد، خدا هم شما را يارى مى‌كند. اين آيه را ما بارها در عمليات كاملاً لمس