شرق و غرب كمك گرفتند، وسائل تبليغاتى را با قوّت هرچه تمام‌تر وارد كردند، هشت سال هم جنگيدند، بعدش دو سال هم چك و چانه زدند، آخرش نشد. . . اين وعدۀ اوّل بود: «وَ لَيَنْصُرَنَّ اللّٰهُ مَنْ يَنْصُرُه» [1]؛ هركه خدا را نصرت كند، خدا او را نصرت مى‌كند، شماها نصرت كرديد ديگر. در ميدان جنگ خدا را نصرت‌كرديد، در سلول با صبرتان نصرت كرديد، در اردوگاه با ايستادگى‌تان نصرت كرديد، در مراجعت با روحيۀ خوبتان نصرت كرديد، ملّتتان هم با آن صبر فوق‌العاده و حضور در همۀ ميدان‌هاى خطر نصرت كردند. . . خدا اين وعدۀ اوّل را به خاطر نصرت تحقق بخشيد، امّا وعدۀ دوم هنوز باقى است. وعدۀ دوم اين است كه: «وَ لَقَدْ كَتَبْنٰا فِى الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهٰا عِبٰادِىَ الصّٰالِحُونَ [2]» . [3]

آيةاللّه هاشمى رفسنجانى در بارۀ نقش اراده و امداد الهى در دفاع‌مقدّس مى‌گويد:

آينده را خداوند تأييد مى‌كند، ما خودمان بايد اين را بدانيم يعنى هم ما و هم شما و هم رزمندگان اين را بايد بدانند كه در مقابل ارادۀ خداوند و تقدير الهى هيچ هستيم. همۀ آن چيزهايى را كه مى‌بينيد، اگر خداوند ما را ناصالح بداند و ما بد باشيم و خداوند نخواهد و يا مصلحت نداند كه ما پيروز شويم، همه‌چيز به‌هم مى‌ريزد، كافى است يك محاسبۀ غلط در جنگ ورق را برگرداند. بنابراين، ما هميشه بايد خودمان را ضعيف و محتاج خداوند بدانيم و هميشه فكر كنيم