بلكه مقصود، بيان مقدمه‌اى براى ورود به بحث امداهاى غيبى در دفاع مقدّس با نگاه به انقلاب اسلامى از دريچۀ امداد و نصرت الهى است. اين نگرش مبتنى بر دو اصل بنيادين است؛ نخست اين كه انقلاب ايران ماهيّت اسلامى داشت و ملّت مسلمان ايران براى احياى ارزش‌هاى اسلامى به پا خاستند. ظلم‌ستيزى، استقلال‌طلبى و آزادى‌خواهى ملّت ايران نيز برخاسته از باورهاى مستحكم آنان به دين اسلام و مكتب تشيّع بود. دوم اين كه خداوند متعال كسانى را كه در راه او مجاهدت نمايند و براى حاكميت بخشيدن به دين حق و برپا داشتن حكومت صالحان از جان و مال دريغ نورزند، با امدادهاى غيبى يارى مى‌كند. در بارۀ اصل اخير پيش‌تر معلوم شد كه از سنن هميشگى الهى، امداد و يارى مؤمنانِ مجاهدِ مخلص است و بحث در بارۀ اصل نخست را بايد در جاى خود جست‌وجو كرد؛ [1]هرچند اين اصل نيز آن‌چنان واضح و روشن است كه هيچ‌گونه انكار را برنمى‌تابد.

نگريستن به انقلاب اسلامى از روزن امداد غيبى پيش و بيش از همه در انديشه‌ها و سخنان معمار بزرگ آن، حضرت امام خمينى (ره) ، يافت مى‌شود. امام كه خود، از ابتدا در فراز و فرود نهضت حضور داشت و در تمامى مراحل نقش اساسى و انكارناپذير ايفا كرد، از ژرفاى جان بر اين باور بود كه انقلاب اسلامى «هديه‌اى غيبى و الهى» است كه خداوند متعال به پاس مجاهدت مخلصانۀ ملّت مسلمان ايران در راه خدا، به آنان ارزانى داشت. دليل اين سخن