فصل دوم: امدادهاى غيبى و انقلاب اسلامى

در قرنى كه دوران نفوذ دين سپرى انگاشته مى‌شد و مذهب تا حد مسأله‌اى شخصى و سليقه‌اى تنزّل پيدا كرده بود و اساساً به ذهن هيچ‌يك از سياستمداران و انديشمندان خطور نمى‌كرد كه دين بتواند محرّك و به وجودآورندۀ يك خيزش و انقلاب گردد، انقلابى بزرگ با ماهيّت دينى و-به معناى حقيقى كلمه - مردمى رخ داد كه دين‌باوران آن را معجزه و هديۀ الهى ناميدند و بسيارى از وقوعش سخت شگفت‌زده شدند.

مردم مسلمان ايران با الهام از مكتب اصيل و غنىّ اسلام و تكيه بر باورهاى ناب اسلامى و پيروى از رهنمودهاى روشنگر احياگر اسلام دوران معاصر، حضرت امام خمينى (ره) ، انقلابى را پى افكندند كه فضاى تاريك و به دور از معنويّت عصر حاضر را روشن ساخت و چراغ اميد و سربلندى را در دل مستضعفان و پابرهنگان جهان فروزان نمود.

در اين‌جا تحليل انقلاب اسلامى به عنوان پديده‌اى اجتماعى و بيان و بررسى نظريه‌هاى موجود در بارۀ چرايى و چگونگى رخداد آن مورد نظر نيست، [1]