امداد و نصرت غيبى را متوقع بودن هرگز بدين مفهوم نيست كه‌مؤمنان دست از تلاش و مجاهدت بردارند و وظايف و تكاليف بندگى و بشرى را به كنارى نهند و آن‌گاه منتظر يارى خداوند بمانند. خداوند متعال هيچ‌گاه چنين مؤمنانى را مددكار نخواهد بود. به سخن ديگر، سنّت خداوند هرگز اين نيست كه امداد و نصرت غيبى‌اش خلأ مجاهدت و تلاش و مسؤوليت بندگان مؤمن را پُر كند. هرگاه مؤمنان به مجاهدتى همه‌جانبه دست يازند و عقل و تدبير و همۀ امورى را كه در حيطۀ قدرت و توان بشرى است به كار گيرند و به خداوند متعال اعتماد و توكّل نمايند، مى‌توانند انتظار برخوردارى از امداد و نصرت الهى را داشته باشند. از اين‌رو، اين توهّم كه تكيه بر امدادهاى غيبى به معناى كنار نهادن فعّاليّت‌ها و انجام ندادن مسؤوليت‌ها و وظايف بشرى است، پندارى سخت ناصواب است. خداوند متعال يارى رساندن دين خدا را شرط يارى رساندن مؤمنان برمى‌شمارد و بديهى است كه يارى رساندن دين خدا بدون مجاهدت خستگى‌ناپذير تحقّق نمى‌يابد. از كلام حضرت على (ع) نيز استفاده مى‌شود كه امداد و نصرت غيبى، تنها، در سايۀ مجاهدت در ميدان دشوار كارزار و در پرتو آذرخش و چكاچك شمشيرها رزمندگان صدر اسلام را يارى رساند. [1]

همچنين بهره‌گيرى از اسباب و امكانات، سلاح‌ها و تجهيزات نظامى و به كارگيرى دانش و تاكتيك‌هاى رزمى و رعايت سلسله‌مراتب و اطاعت از فرماندهى نه تنها منافاتى با بهره‌مندى از امدادهاى غيبى ندارد، بلكه از شرايط و لوازم آن است. قرآن كريم كه خود، معتبرترين خاستگاه وعدۀ نصرت و امداد غيبى است، مؤمنان را موظّف مى‌كند كه هرچه مى‌توانند بر توان رزم خويش بيفزايند و تمامى نيرو و امكانات خود را بسيج كنند: