سر ايمان و انگيزه است نه سلاح كه عراق بتواند آن را از قدرت‌هاى پشتيبانش فرا چنگ آورد، مى‌فرمود:

اين‌طرف يك گروه مؤمنى است كه احساس مى‌كند به او حمله‌كرده‌اند تا انقلابش را تا شرفش را از او بگيرند و به او ظلم كنند. از انقلاب خود، از شرف خود، از دين خود دارد دفاع مى‌كند. آن‌طرف يك گروه مادى بى‌ايمانى است كه در اين جنگ هيچ انگيزۀ معنوى و ايمانى او را به ميدان نكشانده است. [1]

بنابراين، عنصر انگيزه عامل بسيار مهمّى بود كه رزمندگان اسلام را از تجاوزگران متمايز و جدا مى‌ساخت. آيةاللّه هاشمى رفسنجانى در اين باره مى‌گويد:

اساس كار ما انگيزه داشتن نيروهاى ما است، نيروهاى ما مى‌دانند كه براى چه مى‌جنگند. مى‌جنگند تا متجاوزان را بيرون كنند. . . مى‌جنگند كه اسلام را اجرا كنند، ولى صدام براى سربازانش چه توجيهى دارد؟ سربازى كه ماه‌ها مثلاً در دزفول يا جاهاى ديگر در سنگر مانده است و هر لحظه فكر مى‌كند چرا بايد در اين‌جا باشد و وقتى انگشتش را روى ماشه مى‌گذارد و اگر كم‌ترين توجهى به خودش بكند كه براى چه اين گلوله را مى‌زند، دستش مى‌لرزد و موقعى مى‌زند كه بخواهد از جانش دفاع كند. به همين جهت، انگيزه داشتن، براى چه چيز جنگيدن و هدف مشخّص و روحيه داشتن، اين‌ها، همه، مخصوص ما است. [2]

سردار سرلشكر محسن رضايى، فرمانده وقت سپاه پاسداران انقلاب اسلامى، در بارۀ نگرش رزمندگان اسلام به جنگ تحميلى و ارتباط آن با ايجاد انگيزه در آنان مى‌گويد: