آسمانى قرآن بهره مى‌گيرد.اين رفتارها اصلاح نمى‌شود مگر آن كه پدر و مادرها قبل از فرزنددار شدن آموزش ببينند و اهميت تربيت فرزند را درك كنند و با شناخت روحيات فرزند در او ايجاد نشاط نموده و نگاهش را به ارزش‌هاى معنوى مثبت سازند.با روش‌هاى مادى و معنوى مى‌توان در فرزندان گرايش مثبت به دين و ارزش‌ها ايجاد كرد و پس از گرايش،پى‌آمدهاى مثبت پيروى از ارزش‌ها را در حد توان به آنان شناساند.

ب.مرحلۀ عادت دينى: دوران پيش از بلوغ فرزندان كه داراى دو ويژگى آرامش و تأثيرپذيرى است،دوران بسيار با اهميتى است،زيرا عادت‌ها در اين دوران به وجود مى‌آيند.غالب خانواده‌ها از اهميت اين دوران غافلند و توجه لازم و كافى به آن نمى‌كنند.برخى مى‌پندارند تحميل به كودك هميشه امر ناپسندى است و حال آن كه اين پندار خطا است،زيرا وقتى كودك ارزش‌هاى دينى را پذيرفت و به آن گرايش قلبى پيدا كرد،اما در انجام برخى اعمال دينى سستى و سهل‌انگارى مى‌كند،در اين صورت وادار كردن او به انجام اعمال نه تنها ناپسند نيست،بلكه دين اسلام نيز بر آن توصيه كرده و تأكيد ورزيده است. [1]

ج.مرحلۀ معرفت دينى: كودك با گذر از دوازده سالگى،وارد مرحلۀ انتزاعى يا رشد تجربى مى‌شود،يعنى بدون ديدن اشيا توانايى آن را دارد كه دربارۀ آن‌ها فكر و استدلال نمايد و آن‌ها را بپذيرد.دوران معرفت دينى و آشنايى با ارزش‌ها كه تقريباً هم زمان با دوران بلوغ است، دوران جست و جو و پرسش‌هاى گوناگون است.در اين دوران والدين وظيفه دارند زمينه پرسش‌هاى دينى را براى نوجوان خود فراهم آورده،سپس به آن‌ها پاسخ گويند.

نكته: در مرحله انس دينى،حالت تلقين،و در مرحلۀ عادت،حالت تقليد،ولى در مرحلۀ معرفت دينى،حالت الگوپذيرى حكم‌فرما است.از اين رو بايد در اين دوره براى فرزند الگوهاى مثبت و ارزش‌گرا را معرفى كرد.

د.مرحلۀ شاكلۀ دينى: اگر كسى معرفت دينى پيدا كرد و دين در ذهن و زندگى‌اش راه پيدا كرد،بينش او نيز بينش دينى مى‌شود.او مى‌كوشد در تمامى ابعاد زندگى خود دين را جارى سازد و رفتارهايش را بر ارزش‌هاى دينى بنا نهد.در نتيجه فرد با رسيدن به اين مرحله خود و